ΕΔΟ ΓΙΑ τον ασθενή, ΜΕ τον ασθενή…

Έφυγα πάντως και με ένα όνειρο ότι θα βρω κάτι που θα θεράπευε το πατέρα μου. Ένα super γιατρό, μία super κλινική, μία super θεραπεία. Πέρασα από πολλά και διάφορα super πράγματα, έμαθα και στη πορεία αρκετά και γνώρισα και είχα και τι τιμή να δουλέψω δίπλα σε αρκετούς super γιατρούς και άλλους συνάδελφους ψυχολόγους. Οι καλύτεροι από αυτούς, δεν είχαν όνομα, ούτε υψηλές θέσεις, αλλά δούλευαν μέσα σε σωστές δομές, με καθαρές διαδικασίες και σωστή εκπαίδευση. Παρόλα αυτά, θαύματα δεν κατάφερνε ποτέ κανείς τους να κάνει και ούτε έδινε κανείς τους τέτοιες υποσχέσεις. Αλλά αυτό που έκανε και κάνει την όλη εμπειρία πολύ διαφορετική είναι ο τρόπος που γίνονται κάποια πράγματα και η νοοτροπία αυτών των γιατρών και δομών.

Πέρσι κοντά στο Πάσχα τέτοια εποχή εάν θυμάμαι καλά, επέστρεφα από την Ελλάδα και έτυχε να κάτσω δίπλα σε έναν νεαρό ειδικευόμενο γιατρό ο οποίος επέστρεφε και αυτός στο νοσοκομείο του στην Αγγλία στο οποίο είχε πάει για μετεκπαίδευση. Ανοίξαμε λίγο κουβέντα. Καλό παιδί φαινόταν σε όλα του, είχε τελειώσει και την στρατιωτική ιατρική σχολή, αλλά άρχισε να μου κλαίγεται για το σύστημα της Αγγλίας…”δεν είναι κατάσταση αυτή, ΕΔΟ είμαστε δούλοι, δούλοι των ασθενών”. Γέλασα. Χάρηκα και τον ρώτησα εάν δεν είσαι δούλος του ασθενή σου και της ασθένειάς του, ποιανού δούλος θέλεις να είσαι; Με κοίταγε καλά, καλά λες και είμαι εξωγήινος; όπως περίπου μετά από τόσα χρόνια κοιτάω και βλέπω εγώ όσους έχουν ενσωματωθεί στο παρών σύστημα υγείας της χώρας μας. Δεν θυμάμαι καν εάν μου απάντησε αλλά νομίζω έμεινε σαστισμένος. Ναι ΕΔΟ μαθαίνουμε από πολύ νωρίς να είμαστε δούλοι των ασθενών μας και να σεβόμαστε τους ανωτέρους μας επειδή είναι πολύ καλύτεροι από εμάς και όχι επειδή είναι πιο διαπλεκόμενοι και έχουν μάθει να τους υπηρετούν και να τους φυλάνε τις χερούκλες – μην πω καμία άλλη λέξη. Τους έβλεπα και στη στρατιωτική μου θητεία και όσο και εάν καταλαβαίνω το πολύ σημαντικό ιεραρχικό τρόπο λειτουργίας των περισσότερων ιατρικών ειδικοτήτων (επιβάλλεται και απαιτείται), αυτό που με αήδιαζε περισσότερο (που δεν είναι το ίδιο) ήταν να βλέπω νεαρούς γιατρούς να φυλάνε ποδιές και να είναι με το σεις και το σας με το κάθε γιο και κόρη του κάθε μεγαλογιατρού και του κάθε Βουρκαλέου (έχω το trademark της λέξης). Συναντάει κανείς τέτοια φαινόμενα και με Έλληνες του εξωτερικού αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό και κάτω από πολύ διαφορετικές συνθήκες – το σύστημα δεν τους επιτρέπει να λειτουργούν έτσι. Δεν θα μπω καν στο θέμα των χρηματισμών και των φακελακίων, που όσες φορές και εάν το αναφέρουμε σε συνάδελφους στην Αγγλία μας κοιτάνε λες και τους λέμε ψέματα.

Ξεκίνησα να γράφω με το πιο όμορφο τίτλο, ο οποίος πιάνει το όλο όραμα, νόημα, δράση, μικρή ζωή και ελπίζω μεγάλο μέλλον της μικρής μας ΕΔΟ, τον οποίο τον είχα μέσα μου, αλλά πάνω σε μία φορτισμένη συζήτηση αυτοθεραπείας, ο φίλος και οικονομικός σύμβουλος της μικρής, Δημήτρης Τζιλιλής (https://dimitris.bipolar.gr/), μου τον έβγαλε από μέσα μου σαν χειρούργος. Έλεγα στον άνθρωπο για μία πρόσφατη δράση μας η οποία άμεσα “οικειοποιήθηκε” από μία διαπλεκόμενη δομή ψυχικής υγείας και πλέον παρουσιάζεται και ως πρωτοπόρα δικιά τους δράση. Εις την κοινή Ελληνική – κλέφτες. Δεν θα τους διαφημίσω – σέβομαι το έργο όλων των εθελοντών μας που έχει βοηθήσει για να έχουμε την όποια προβολή και κίνηση έχουμε, όπως επίσης και ανθρώπων σαν τη κα Διγενή και των συνεργατών της στο MediaSoup.gr που μας δίνουν ένα μικρό βήμα για να γράφουμε για τη δουλειά μας στο ευρύ κοινό. Αλλά όταν εξηγούσα στο Δημήτρη, τι κάνουν και πως το κάνουν…ο άνθρωπος μου είπε το εξής πολύ όμορφο: “δηλαδή το κάνουν για τον ασθενή, χωρίς τον ασθενή;” και εκεί αμέσως είδα ξανά πραγματικά ότι αυτό που κάνουμε είναι μοναδικό.

Αναπτύσσουμε υπηρεσίες και κάνουμε δράσεις για τους διπολικούς ασθενείς, με τους διπολικούς ασθενείς. Δυστυχώς όχι με όλους όσους μας έρχονται λόγω περιορισμένων πόρων ( https://sponsors.bipolar.gr/ ), αλλά με λίγους και καλούς. Μακάρι να το καταλάβουν, να το οικειοποιηθούν και να μας το κλέψουν και αυτό. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι δεν έχουν ούτε το σθένος, ούτε την εκπαίδευση και ούτε τη ψυχική ικανότητα να κάνουν κάτι τέτοιο. Όσο τους αρέσει να δείχνονται και να αυτό-παρουσιάζονται ως “ειδικοί” σε εκπομπές, με τους “ψυχικά ασθενείς” δίπλα τους ως αντικείμενα (και πόσο μάλλον πολύ περισσότερο στην ίδια τη κλινική τους πρακτική) και όσο δεν ακούνε και δεν σέβονται τους ασθενείς τους και παραμένουν δούλοι των μυωπικών και βρόμικων συμφερόντων τους, τόσο πιο πολύ θα απομακρύνονται από αυτή τη πραγματικότητα.

Ίσως να τους το μάθουμε και αυτό. Έτσι όπως δώσαμε ένα όραμα σε πολλούς διπολικούς ασθενείς ότι μπορούν να φτιάξουν και τους δικούς τους συλλόγους και ομάδες και έχουν ήδη ξεκινήσει να το κάνουν αυτό, έτσι ίσως να μάθουν και αυτοί και να αρχίσουν να λειτουργούν ψυχιατρικές δομές που να υπηρετούν τους ασθενείς τους και τίποτα άλλο.

Εμείς έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας και για να μεγαλώσουμε σαν δομή αλλά και για να κάνουμε πράξη αυτό το όραμα και πρακτική. Σίγουρα θα έχουμε πολλά ανεβοκατεβάσματα ως μία γνήσια διπολική οργάνωση, αλλά στο κάθε μικρό βήμα που κάνουμε, στο βαθμό που μπορούμε το κάνουμε πράξη.

ΝΑΙ ( https://yes.bipolar.gr/ ) εμείς συνεχίζουμε όσο μπορούμε να είμαστε ΕΔΟ ΓΙΑ τον ασθενή, ΜΕ τον ασθενή…

Διπολικά δικός σας,

Γιάννης Μάλλιαρης

υπ. ευχαριστώ Δημήτρη που είσαι ΕΔΟ και μου το υπενθυμίζεις αυτό.