374 total views

Ο Κλινικός Ψυχολόγος Δρ. Ιωάννης Μάλλιαρης μιλά στο Α.Τ. για τη διπολική διαταραχή

Γράφουν οι: Νατάσα Κυριακίδου, Αντωνία Λίνου

Τι συμβαίνει όταν ένας άνθρωπος κάποια στιγμή στη ζωή του εμφανίσει έναν άλλο «εαυτό», διαφορετικό από εκείνον που γνωρίζει ο ίδιος και η οικογένειά του; Τι κρύβεται πίσω από τα σκαμπανεβάσματα στη διάθεση και στις πράξεις του, που ενδέχεται να πλήξουν τον ίδιο και την οικογένειά του; Ίσως αρκετοί από εμάς να παρατηρήσαμε στις παρέες μας άτομα που κάποια στιγμή με τη συμπεριφορά τους «ξέφυγαν» και πολύ επιπόλαια τους δώσαμε τον χαρακτηρισμό του «τρελού».

Στη χώρα μας εκτός από την άγνοια και τον φόβο υπάρχει μεγάλη προκατάληψη για τις ψυχικές ασθένειες. Δύσκολα κάποιος θα παραδεχτεί ότι υποφέρει από μία απλή κατάθλιψη και όταν γίνει η παραδοχή, θα συναντήσει από το περιβάλλον του επιφυλακτικότητα και δυσπιστία. Όμως, υπάρχουν ασθένειες, όπως η διπολική διαταραχή, γνωστή στο ευρύ κοινό ως μανιοκατάθλιψη, που παρότι από τη φύση τους είναι δύσκολες και επίπονες, εάν υπάρξει έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία η ζωή του ασθενούς βελτιώνεται αισθητά. Στη χώρα μας τα τελευταία τρία χρόνια χάρις στο ερευνητικό πρόγραμμα του κλινικού ψυχολόγου Δρ. Γιάννη Μάλλιαρη και των συνεργατών του, λειτουργεί μία εξειδικευμένη δομή για τους ασθενείς της μανιοκατάθλιψης. Πρόκειται για την ΜΚΟ Ελληνική Διπολική Οργάνωση (ΕΔΟ) που παρέχει εξειδικευμένες υπηρεσίες για τις οποίες μίλησε στον «Α.Τ.» ο κ. Μάλλιαρης.


Α.Τ.: Πως αποφασίσατε να εξειδικευτείτε πάνω στη συγκεκριμένη νόσο;

«Είναι ένα έργο ζωής για μένα που το είχα στο μυαλό μου από τότε που τελείωσα τις σπουδές μου στη ψυχολογία. Από τη συγκεκριμένη ασθένεια έπασχε ο πατέρας μου και δεδομένου ότι δεν υπάρχει μία αντίστοιχη υπηρεσία στην Ελλάδα για τους διπολικούς ασθενείς, οι συνεργάτες μου και εγώ θελήσαμε να καλύψουμε αυτό το κενό».

Α.Τ.: Πως είναι η ζωή του ασθενούς και εκείνων που ζουν δίπλα σε ανθρώπους που ζουν δίπλα σε ανθρώπους που πάσχουν από μανιοκατάθλιψη;

«Πολύ δύσκολα για τον ίδιο και την οικογένειά του γιατί εάν δεν γνωρίζει, υποφέρει και φοβάται. Όσο για την οικογένειά του είναι σαν να ζούνε δίπλα σε ωρολογιακή βόμβα. Υπάρχουν συνεχόμενα επεισόδια και δεν γνωρίζουν τι τους περιμένει».

Α.Τ.: Ζήσατε αρκετά χρόνια στο Λονδίνο. Υπάρχει διαφορά όσον αφορά την αντιμετώπιση της κοινωνίας απέναντι στους ψυχικά ασθενείς;

«Στην Ελλάδα είναι ταμπού η απλή κατάθλιψη. Υπάρχει μία συγκεκριμένη νοοτροπία να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να κουκουλώνουμε ό,τι μας συμβαίνει. Στο εξωτερικό η κοινωνία είναι πιο δεκτική και υπάρχουν αρκετοί διάσημοι που έχουν νοσήσει και έχουν μιλήσει δημοσίως για τη διπολική διαταραχή».

Α.Τ.: Υπάρχει καλύτερη ελπίδα για μία καλύτερη ζωή;

«Βεβαίως και υπάρχει, αρκεί να γίνει έγκαιρη διάγνωση και ο ασθενής να ακολουθήσει φαρμακευτική αγωγή και εξειδικευμένη συμπεριφορική ψυχοθεραπεία».