378 total views
“Το ονομά μου είναι Μιχάλης…και είμαι ένας από εσάς..”
Ο Μιχάλης μας μιλάει για την εμπειρία του με τη κατάθλιψη στο συνέδριο Capital and Vision 2011 που συμμετείχε η Ελληνική Διπολική Οργάνωση (ΕΔΟ) με την ημερίδα: “Η προαγωγή της συναισθηματικής υγείας στην Ελλάδα του σήμερα”.
Αναφέρεται στο πως έφτασε μέχρι ΕΔΟ και στο γεγονός ότι παρόλα όσα έχει περάσει και τις ιδιαιτερότητες που μπορεί να έχει είναι ένας άνθρωπος σαν και εμάς. Τελειώνει με ένα μήνυμα αγάπης και φιλίας.
Παραθέτουμε όλη την ομιλία του η οποία μιλάει από μόνη της.
—
Το όνομα μου είναι Μιχάλης και είμαι ένας από εσάς, ένας σαν κι εσάς. Ονειρεύομαι, αγαπώ, μισώ, απελπίζομαι, χαίρομαι και φοβάμαι. Τα κάνω όλα αυτά όπως κι εσείς, με μια μικρή διαφορά: τα νιώθω όλα λίγο πιο πολύ. Ονειρεύομαι τόσο πολύ που είμαι έτοιμος να ταξιδέψω στην άλλη άκρη του κόσμου για να ακολουθήσω ένα μεγάλο όνειρο. Αγαπώ τόσο πολύ που πιστεύω ότι θα σκότωνα για την αγάπη μου. Μισώ τόσο πολύ που καταστρώνω πολύπλοκα σχέδια για να εκδικηθώ. Απελπίζομαι τόσο πολύ που θέλω να πεθάνω. Χαίρομαι τόσο πολύ που μπορώ να χορεύω όλη τη νύχτα. Φοβάμαι τόσο πολύ που κρύβομαι στο σπίτι μου γιατί είμαι σίγουρος ότι μόνο εκεί είμαι ασφαλής.
Ένας πιο ειδικός από εμένα θα σας έλεγε πως η μικρή μου αυτή διαφορά οφείλεται σε κάτι στραβό που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου. Ίσως πάλι να σας έλεγε ότι στην οικογένεια μου αυτή η διαφορετικότητα έχει εμφανιστεί ξανά. Μπορεί να εντόπιζε κάποιο λάθος που έκανε η μάνα ή ο πατέρας μου όταν με μεγάλωναν. Ο ειδικός θα κατέβαζε σκονισμένα βιβλία, θα επικαλούνταν λόγια άλλων ειδικών, θα έπλαθε θεωρίες και θα πρότεινε λύσεις για να κατευνάσω την μικρή μου διαφορά. Όμως, όπως και να έχει, ένα πράγμα είναι σίγουρο: είμαι λίγο διαφορετικός απ’ όλους εσάς.
Η μικρή μου διαφορά είναι χάρισμα και κατάρα μαζί. Με έκανε να αγαπήσω βαθιά και δυνατά, κι ύστερα όταν η αγάπη χάθηκε να νιώθω πως δεν μπορώ να ζήσω πια. Με έκανε να σηκώνω σε μια νύχτα χάρτινους πύργους ονείρων και όταν αυτοί στο πρώτο φύσημα του άνεμου κατέρρεαν εγώ έμενα θαμμένος για μήνες κάτω από τα συντρίμμια τους. Έφερε πολλούς ανθρώπους κοντά μου, κι ύστερα τους πήρε όλους μακριά.
Πρώτη φορά ήρθα αντιμέτωπος με την διαφορά μου όταν ήμουν 17 χρονών. Μια σχολική αποτυχία, που απλώς ένιωσα πιο πολύ, με καθήλωσε στο κρεβάτι, χωρίς να έχω την δύναμη σηκωθώ, να πλύνω το κορμί μου, να ανοίξω το παράθυρο για να μπει λίγο φως στο δωμάτιο ή να βάλω μια μπουκιά στο στόμα μου. Τότε με πήγαν στον πρώτο μου ειδικό. Για πρώτη φορά κάποιος μου μίλησε για την διαφορά μου και μου έδωσε κάτι φυτικές σταγόνες για να νιώσω καλύτερα. Μετά από μερικούς μήνες σηκώθηκα από το κρεβάτι και έμοιαζα και πάλι με όλους εσάς. Όμως η μικρή μου διαφορά εξακολουθούσε να υπάρχει στο στραβό μου το κεφάλι. Αποκοιμήθηκε μοναχά για λίγο.
Από τότε έχουν περάσει 20 χρόνια. Και μέσα σ’ αυτά τα 20 χρόνια η μικρή μου διαφορά έχει ξυπνήσει και έχει κοιμηθεί πολλές φορές, είτε γιατί έχασα μια μεγάλη αγάπη που νόμιζα ότι δεν θα έβρισκα ποτέ ξανά, είτε γιατί δεν άντεξε στον άνεμο ένας από τους χάρτινους μου πύργους. Μέσα σ’ αυτά τα 20 χρόνια πήγα σε πολλούς ειδικούς, όλων των κοσμοθεωριών και προσεγγίσεων, από ειδικούς του ανθρώπου μέχρι και ειδικούς του Θεού. Ξόδεψα μια περιουσία για να αγοράσω χάπια πιο δυνατά από τις πρώτες μου σταγόνες, να ακούσω γνώμες πιο καταρτισμένες και να διαβάσω βιβλία πιο σκονισμένα. Γέλασα, έκλαψα, ερωτεύτηκα, μίσησα, ταξίδεψα και κλείστηκα στο σπίτι μου, γνώρισα ανθρώπους πολλούς και ύστερα τους έχασα. Μέσα σ’ αυτά τα 20 χρόνια έμεινα μισός από την αφαγία, ή έφαγα λαίμαργα, χόρεψα ξάγρυπνος για πολλές νύχτες ή κοιμόμουν για μέρες. Υπήρχαν στιγμές που δεν είχα την δύναμη να πάρω με το ξυράφι τις τρίχες του προσώπου μου, και άλλες που ήμουν σε θέση να ανέβω ένα βουνό με την μεγάλη αγάπη μου στην πλάτη.
Μέσα σ’ αυτά τα 20 χρόνια ένας άνθρωπος σαν κι εσάς έχασε πολλές μεγάλες αγάπες και θάφτηκε πολλές φορές κάτω από χάρτινους πύργους. Πήρε πολλά χάπια, διάβασε πολλά σκονισμένα βιβλία και άκουσε πολλές γνώμες ειδικών. Όλα αυτά βοήθησαν, ναι. Όλα αυτά αποκοίμισαν έστω και προσωρινά την μικρή μου διαφορά. Όμως υπάρχει ένα τόσο δα πραματάκι που μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικό από τα χάπια, πιο σοφό από έναν ειδικό και πιο ευκολονόητο από το οποιοδήποτε σκονισμένο βιβλίο. Τούτο το μικρό πράγμα δεν απαιτεί να βάλεις το χέρι στην τσέπη, δεν σου ζητά να καταλάβεις πολύπλοκους όρους, ούτε και σε στέλνει να ψάξεις στην άλλη άκρη του κόσμου για να το βρεις. Τούτο το απλό πράγμα βρίσκεται μέσα μας, μέσα σε όλους εμάς και αλλάζει μορφή ανάλογα με το πως το νιώθει κανείς. Και στα 20 χρόνια που παλεύω με την μικρή μου διάφορα, άνθρωποι σαν κι εσάς μου το έδωσαν αυτό το απλό πράγμα πολλές φορές. Άνθρωποι σαν κι εσάς έριξαν φως στο σκοτάδι μου και σκιά στο εκτυφλωτικό φως μου.
Το όνομα μου είναι Μιχάλης και είμαι ένας από εσάς, ένας σαν κι εσάς. Ονειρεύομαι, αγαπώ, μισώ, απελπίζομαι, χαίρομαι και φοβάμαι όπως κι εσείς. Κι αν έχω μια μικρή διαφορά από όλους εσάς, σας ζητώ να την αφήσετε στην άκρη και να μου δώσετε, όπως το νιώθει ο καθένας, κάτι απλό, φτηνό και ευκολόβρετο.
Αγάπη και φιλία.
Προσφατα σχολια