954 total views

Ο Αλέξης είναι 35 χρονών και πριν 10 χρόνια διαγνώστηκε με Διπολική Διαταραχή τύπου Ι. 

Προσδιορίζει την περίοδο της εφηβείας του ως αρχή των προβλημάτων με την ψυχική του υγεία. Θυμάται το τελευταίο έτος στο σχολείο αμυδρά. Τότε είχε το πρώτο καταθλιπτικό του επεισόδιο. Ήθελε μόνο να κοιμάται, δεν είχε όρεξη να κάνει τίποτα, αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στις σχολικές του υποχρεώσεις, είχε χάσει κιλά και ένιωθε ότι η ζωή του δεν έχει κανένα νόημα. 

Οι γονείς του δεν έδωσαν μεγάλη σημασία. Χρόνια μετά κατάλαβε ότι αυτό ήταν το πρώτο καταθλιπτικό του επεισόδιο. Στην οικογένειά τους δε συνήθιζαν να συζητούν για την ψυχική υγεία και η λέξη ψυχίατρος ακουγόταν μόνο όταν η οικογένεια αναφερόταν στη γιαγιά του Αλέξη που ήταν πάντα λίγο «θλιμμένη» σύμφωνα με τη μητέρα του, λίγο «επιθετική» σύμφωνα με τον πατέρα του, και από ό,τι θυμάται ο ίδιος ο Αλέξης είχε νοσηλευτεί δύο φορές σε ψυχιατρείο. Κανείς στην οικογένεια δεν είχε μιλήσει ξεκάθαρα για το τι ακριβώς είχε η γιαγιά. 

Για αρκετά χρόνια ο Αλέξης αντιμετώπιζε αλλεπάλληλες καταθλίψεις. Είχε επισκεφτεί διάφορους ειδικούς, είχε πάρει φάρμακα για την κατάθλιψη που τον βοηθούσαν προσωρινά και έπειτα τα έκοβε όταν η κατάθλιψη περνούσε και η διάθεσή του ανέβαινε. Έπειτα ο κύκλος συνεχιζόταν. 

 Στα 30 του ο Αλέξης περνούσε μία από τις καλές φάσεις της ζωής του. Θεωρούσε ότι έχει ξεμπερδέψει με την κατάθλιψη, τα πήγαινε πολύ καλά στη δουλειά του, σκεφτόταν μάλιστα να γράψει το πρώτο του βιβλίο γιατί αυτό ήταν το όνειρό του από τότε που ήταν παιδί. Είχε τόση ενέργεια που αδυνατούσε να κοιμηθεί και ένιωθε πως δεν του χρειάζεται ο ύπνος. 

Ένιωθε μία διάχυτη ευφορία, τη διάθεσή του στα ύψη και την αυτοπεποίθησή του να ανεβαίνει μέρα με τη μέρα. Ένιωθε δημιουργικός και απόλυτα αισιόδοξος για το μέλλον. Και όλα αυτά με αποκορύφωμα τη μέρα του γάμου του. Θυμάται τον εαυτό του να μη μπορεί να ηρεμήσει, χόρευε, έπινε, τραγουδούσε, και κάποια στιγμή άρχισε να κλαίει χωρίς να μπορεί να σταματήσει. 

Μετά από έναν έντονο καυγά με τη γυναίκα του το βράδυ το γάμου τους, ο Αλέξης άρχισε να σπάει πράγματα στο σπίτι, να φωνάζει και ένιωθε ανήμπορος να ελέγξει το θυμό του. Η γυναίκα του για να τον βοηθήσει αναγκάστηκε να παρέμβει και έτσι ο Αλέξης νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική. 

Σύμφωνα με τους γιατρούς ο Αλέξης δεν έπασχε τελικά από απλή κατάθλιψη όπως νόμιζε μέχρι τότε αλλά από Διπολική Διαταραχή. Αυτό ήταν το πρώτο μανιακό του επεισόδιο. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν ιδιαίτερα δύσκολοι. Μετά τη νοσηλεία του ο Αλέξης έπεσε ξανά σε κατάθλιψη, χώρισε με τη γυναίκα του, έχασε τη δουλειά του και αισθανόταν πιο μόνος από ποτέ. 

Οι γονείς του δεν αποτελούσαν στήριγμα για αυτόν και έδειχναν να δυσκολεύονται να αποδεχτούν τόσο την κατάσταση όσο και τη νέα διάγνωση. Τουλάχιστον έπαιρνε τα φάρμακά του και συνεργαζόταν με τον ψυχίατρό του.

 Ήθελε να κάνει και ψυχοθεραπεία κάποια στιγμή. Είχε ακούσει ότι η γνωσιακή συμπεριφορική προσέγγιση έχει θετικά αποτελέσματα στη διαχείριση της διπολικής διαταραχής, αλλά δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να το κάνει.
  

 Όσο περνούσε ο καιρός ο Αλέξης ένιωθε τη μοναξιά και την αίσθηση απομόνωσης να μεγαλώνει. Έκτος από την οικογένειά του, κανείς άλλος δεν ήξερε για τη διάγνωσή του. Ένιωθε πως οι άλλοι δε μπορούν να τον καταλάβουν, ανησυχούσε ότι θα αλλάξει ο τρόπος που τον βλέπουν οι φίλοι του, ότι θα τον θεωρήσουν διαφορετικό, «προβληματικό», ότι θα τον φοβούνται. Όλα αυτά τον έκαναν να κλείνεται όλο και περισσότερο στον εαυτό του. 

Ψάχνοντας τυχαία λοιπόν μια μέρα στο διαδίκτυο για ομάδες ατόμων με διπολική διαταραχή, είδε για τις ομάδες υποστήριξης της ΕΔΟ. Παρότι δεν ήταν σίγουρος ότι θέλει να συμμετάσχει καθώς η όλη διαδικασία θα τον έβγαζε λίγο από τη ζώνη ασφαλείας του, συμπλήρωσε την αίτηση συμμετοχής. 

Αφού ενημερώθηκε για το πως θα λειτουργήσουν αυτές οι ομάδες και καλύφθηκαν όλες οι απορίες και οι ανησυχίες του, τελικά ο Αλέξης μπήκε σε μία ομάδα στήριξης με άλλους εννέα διπολικούς ανθρώπους. 

Έτσι ο Αλέξης άρχισε:

  • να μιλάει λοιπόν για όσα έχει βιώσει παρότι φοβόταν ότι ίσως δε θα νιώθει άνετα. Γνώρισε ανθρώπους που του φάνηκαν ενδιαφέροντες παρότι σκεφτόταν ότι ίσως δε θα συμπαθήσει κανέναν από την ομάδα. 
  • να νιώθει λιγότερο μόνος παρότι δεν πίστευε ότι κάτι τέτοιο ήταν δυνατόν. 
  • να περιμένει τις συναντήσεις της ομάδας με ανυπομονησία παρότι πίστευε ότι μετά την πρώτη συνάντηση θα βαρεθεί και δε θα συνεχίσει. 
  • να αποδέχεται σταδιακά τη διάγνωσή του και να συμβιβάζεται με αυτή. 

Ως μέλος της ομάδας του βρήκε απαντήσεις σε ερωτήματα, άκουσε απόψεις και εμπειρίες ανθρώπων που τα βιώματά τους έμοιαζαν λίγο ή πολύ με το δικό του και βρήκε ένα σύστημα υποστήριξης και αλληλοβοήθειας. 

Η ομάδα του ήταν εκεί για τον Αλέξη όταν ήταν λίγο στα πάνω του και όταν ήταν λίγο στα κάτω του. 

Η ομάδα του. Οι εννέα «άγνωστοι» διπολικοί που τώρα είναι φίλοι του.  

Οι ιστορίες βασίζονται σε αληθινά κλινικά γεγονότα αλλά υποθετικούς ασθενείς. Τα ονόματα και τα όποια προσωπικά στοιχεία έχουν χρησιμοποιηθεί έχουν αλλάξει για την προστασία του ιατρικού απορρήτου των ασθενών μας.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις ομάδες υποστήριξης και τις εθελοντικές δράσεις της ΕΔΟ δείτε το edomazi.gr

Πηγή: Βαρνά & Μάλλιαρης (2021).  ΟΙ 9 ΔΙΠΟΛΙΚΟΙ ΚΑΙ Ο ΑΛΕΞΗΣ! ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΜanioΚatathlipsi.gr .

Ελεύθερη η αναδημοσίευση, ως έχει, με αναφορά στην πηγή.